Kiedy wracam do Japonii po ponad miesięcznym pobycie w Polsce jestem o 180 stopni inna niż byłam przed wyjazdem. To znaczy staję się osobą energiczną i rozmowną, a nie tak jak przedtem, wstydliwą i nieśmiałą. Chociaż mieszkam w Japonii od 10 lat, wystarczy tak krótki okres jak jeden miesiąc, i mój charakter kompletnie się zmienia. Wszyscy moi przyjaciele w Polsce są prawdomówni, lubią dyskować o wszystkim i nie boją się pokazać takimi, jakimi są. Często się sprzeczają i wymieniają poglądy otwarcie i szczerze. Bez wstydzenia się i wahania. Musisz być sobą i być silnym. To słowiańska osobowość. Z powodu swoich silnych osobowości moi przyjaciele sprawiają wrażenie dość dojrzałych. Trudno uwierzyć, że za rok będę już mogła brać udział w wyborach w Polsce, podczas gdy tu w Japonii wciąż będę nosić szkolny mundurek. W przeciwieństwie do Polaków, moi japońscy przyjaciele nie lubią pokazywać swojego prawdziwego ja i nie lubią sytuacji konfliktowych, starają się nie niszczyć związków z innymi i dbają, by przebiegały bez zakłóceń, uważają za wstydliwe ujawnianie swojej opinii, nawet jeśli to może tchnąć w grupę nowe życie - najważniejsze to być opanowanym i wiernym grupie. Grupa jest miejscem, gdzie można ukryć swoją nieśmiałość i przez przynależność do niej czują się bezpieczni. Z konieczności ich rozmowy stają sie sztuczne i płytkie, lecz każdy jest spokojny i szczęśliwy. 

Takimi czyni ich w pierwszym rzędzie szkoła, która wymusza noszenie mundurków i narzuca tysiące reguł. Ludzie wyglądający tak samo jednoczą się i tworzy się grupa. W zasadzie nikt nie wie, co ludzie w grupie naprawdę myślą. Sądzę, że mieć obydwa charaktery jest najlepsze. Nie tracić swojego ja i być przebojowym, ale nie być samolubnym i być opanowanym, tak by nie ranić innych. Obydwa typy osobowości mają swoje dobre i złe strony. Osoba, która czerpie to co najlepsze z obydwu, zyskuje na atrakcyjności. Tak więc, kiedy różnorodne kultury mieszają się obecnie w świecie, osobowości ludzi też stają się coraz bardziej elastyczne.